Kerst 2018
Ik wens je mooie dagen.
Dagen waarin je ruimte kunt creëren voor ‘Magie’.
Waarin je het licht kunt ervaren juist omdat het langer donker is.
Waarin de tijd stil staat en toch stroomt.
Los van de klok.
Rust in hoofd en hart.
Vreugde in je zijn.
De kracht van klein.
Uit het niets komt het tevoorschijn.
Zo’n klein trosje bloemen in een verder kale struik.
Dat is de kracht van klein.
Je verwacht het niet. Je komt het zomaar tegen.
Als je kijkt. Als je er aandacht voor hebt.
Je kunt het ook bewust opzoeken. Vanuit de stilte, of juist vanuit de onrust in jezelf.
Je loopt een rondje door het park of door de tuin en daar zie je het.
Oog voor het kleine, oog voor de schoonheid die er is.
Het is een keuze: zie je het, of loop je er aan voorbij?
Als je je ermee kunt verbinden dan heb je toegang tot het centrum van stilte in jezelf.
Wat doet dit beeld met jou?
Word je er vrolijk van of maakt het iets anders bij jou los?
Het kunstwerk is van Lynn Chadwick en is te zien tijdens de tentoonstelling in museum de Fundatie in Zwolle over Giacometti en Chadwick.
Een aanrader vind ik.
Kunst raakt als het goed is een snaar.
Maar het maakt wel uit op welke manier je er naar kijkt.
Het liefst zie ik kunst zonder er van te voren iets over te lezen.
Soms is alleen de titel van de expositie al genoeg om op een bepaalde manier te kijken.
Bij deze tentoonstelling was die titel voor mij bijna een reden om er niet naar toe te gaan: ‘Facing Fear’.
De aankondiging erbij maakte mijn weerstand nog sterker: ‘De beelden van Alberto Giacometti (1901-1966) en Lynn Chadwick (1914-2003) belichamen de toestand van ontluistering en angst in Europa tijdens de jaren van de Koude Oorlog’.
Ik dacht: Er is al genoeg ‘fear’ in de wereld, waarom zou ik hier naar toe gaan?
Toch ben ik gegaan, dankzij Giacometti en zijn kunst die bijna lijkt te ontstaan vanuit een enkele lijn.
En het bracht mij bij een belangrijk thema:
De wisselwerking tussen kunst en leven.
Wat doet kunst met de wereld?
Wat doet de wereld met kunst?
Wat zoek jij er in en welke snaar raakt het bij jou?
Hadden Giacometti en Chadwick de intentie om met hun creaties de toestand van ontluistering en angst weer te geven? Of hebben zij hun beelden onder hun handen laten ontstaan?
Ik vermoed het laatste. Want zo gaat dat met creaties.
Het kan wel zo zijn dat de toestand in de wereld van invloed is geweest op wat er uit hun handen kwam. Maar er is meer dan dat.
De innerlijke wereld van de kunstenaar zit diep verankerd in de creatie.
En vervolgens gaat een beeld een eigen leven leiden. Voor de kunstenaar en ook voor de kijkers.
Je kunt er als kijker voor kiezen om je te verdiepen in de verhalen van de curator en de kunstcritici rondom de kunstwerken.
Je kunt ook besluiten om eerst vooral vanuit jezelf naar de beelden te kijken.
Dat laatste doe ik zelf het liefst. Gewoon kijken en ervaren. Mij laten verwonderen en verrassen door de vibraties die voelbaar zijn in de beelden.
Wat vertellen de creaties mij? Wat doen ze, waar raken ze mij in mijn ziel?
Daarna kan het soms interessant zijn om de tijdgeest waarin de kunstwerken ontstonden mee te nemen in je blik. Maar je kunt er ook op vertrouwen dat je die toch wel meekrijgt door te kijken naar het werk zelf.
Bij dit beeld van Chadwick begin ik spontaan te glimlachen. En terwijl ik daar in de zaal van het museum stond te kijken zag ik dat bij meer mensen gebeuren.
Je kunt er ook allerlei symboliek in zien en daar een verhaal bij ervaren.
Ben je benieuwd hoe jij er naar kijkt? Welke snaar de beelden van deze expositie bij jou raken?
De tentoonstelling duurt nog tot 6 januari 2019.
Laat je verrassen door wat deze twee kunstenaars hebben gemaakt. Laat je inspireren door de creatieve energie die voelbaar is in en rondom alle beelden.
Krijg je er inspiratie van om zelf ook te creëren?
Niet met een vooropgezet plan, maar vanuit jezelf?
Inspiratie om iets te laten ontstaan, om jouw creativiteit te laten stromen?
Wat er dan komt en groeit is altijd van waarde. Of het nu iets groots en meeslepends is of iets kleins dat verstilt.
Ben je al bezig?
Het begon met een streepje…
Vorige week vond ik deze in Zuid Frankrijk.
Een streepje als voorbode van een geboorte.
Alles is vroeg dit jaar. De natuur lijkt een ander ritme aan te nemen. Eind augustus heb ik al een kastanje op spri
ngen gezien. Deze die een beetje op een zeediertje lijkt. Oké, het was er maar één van de vele kastanjes die nog in vol ornaat met lichtgroene stekels in de bomen hingen.
Maar nu lag deze aan mijn voeten en ik heb hem mee genomen.
Want het is en blijft leuk om als een kind nieuwsgierig te zijn…
In een paar dagen tijd zag ik de ontwikkeling.
De verandering, de opening, het proces van de geboorte. En nu ligt hij zo bij mij thuis.
Er komt iets nieuws tevoorschijn. Iets wat een hele winter heeft liggen sluimeren. Iets wat in de lente begon te groeien en in de zomer heeft kunnen rijpen.
Het mooie is, het gaat vanzelf. De kastanjebolster heeft geen hulp nodig om open te gaan. In tegendeel, als je hem zou opensnijden dan raakt hij beschadigd en zal hij snel dof worden. Wat hij wel nodig heeft is voldoende licht en warmte, een omgeving die net vochtig genoeg is en ook net droog genoeg om zich goed te kunnen ontwikkelen. Rust en ruimte om open te gaan.
Zo is het met alles wat geboren mag worden.
Ook bij de geboorte van iets dat jij zelf creëert, zoals een schilderij (daar denk ik natuurlijk als eerste aan..) of een lied, een gedicht, een nieuw plan voor in je huis of een idee voor in je werk of in jouw persoonlijk leven.
Het gaat vanzelf en toch heeft het iets nodig om het te laten gebeuren.
Net als de kastanje: voldoende licht en warmte.
Maar het begint met iets wat bij een kastanje vanzelf gaat en waar wij als mens even aan herinnerd moeten worden: het begint met aandacht en met open zijn. Want zo’n nieuw idee, zo’n nieuw ‘zaadje’ fluistert soms zo zachtjes dat je het niet hoort als je bezig bent met de hectiek van de dag.
Het vraagt aandachtig luisteren, aanvoelen en observeren.
Wil er iets geboren worden? Wat heeft het nodig?
Is er bij jou, in jou, iets wat op het punt staat geboren te worden?
Of is er iets dat nog even mag rijpen?
Wat heeft het nodig?
Wat ga je doen om daarvoor te zorgen?
Een Vedic (H) Art groet!
Wat je kunt leren van Iris Grace
Als Iris kennis maakt met voor haar nieuw stevig aquarelpapier, legt ze het op tafel alsof het een experiment is. Eerst klopt ze zachtjes met haar handpalm op het papier en dan bekijkt ze het van zó dichtbij dat het lijkt alsof ze het papier zoent. Daarna gaat ze met haar favoriete penseel aan de slag. Met snelle halen die tot hoog in de lucht doorgaan is het papier al snel gevuld met explosies van kleur. Het papier absorbeert alle waterige verf en eenmaal droog voegt ze er nog een laag wit aan toe.
Door een langere penseel te gebruiken trekt ze dat met een golvende beweging over het papier, waardoor patroontjes ontstaan. Daarna loopt ze naar de andere kant van de tafel en klopt ze met het penseel, waardoor witte stippen ontstaan.
Bron: Iris Grace; Arabella Carter Johnson
Ik wil je graag inspireren met dit prachtige verhaal.
Iris is een meisje van 6 jaar dat een ernstige vorm van autisme heeft en daardoor tot haar vijfde jaar nauwelijks communiceert. Ze lijkt volkomen opgesloten in haar eigen wereld.
Haar moeder, Arabella Carter- Johnson, heeft er een verhaal over geschreven.
Een verhaal van liefde, van doorzettingsvermogen, van hoop en vertrouwen.
Een verhaal over het kijken naar mogelijkheden en kwaliteiten.
Soms tegen de stroom in. Soms tegen de klippen op.
Een verhaal waarin duidelijk wordt hoe het schilderen een nieuwe mogelijkheid bracht, een opening van een poort die tot dan toe gesloten was.
‘Doodles’
Als professioneel fotograaf zat haar moeder vaak te tekenen en op een dag merkte ze dat ze met het maken van tekeningen of ‘doodles’ (krabbels), contact kon maken met haar dochter. Iris plaatste dan haar handje op haar moeders hand alsof ze wilde zeggen: ga door met tekenen. Eindelijk duwde ze haar moeder niet weg .
Het tekenen werd een communicatiemiddel. Later breidden ze het uit met schilderen en zo maakte Iris al op 3 jarige leeftijd de meest bijzondere kleurrijke impressionistische schilderijen.
In het boek ‘Iris Grace’ kun je lezen hoe die schilderijen gemaakt werden (en worden) aan de keukentafel.
Hoe ze vanuit vrijheid en experimenteren ontstonden.
En ook hoe de kat Thula ( Maine Coon) haar uit haar isolement haalde. Door bij haar te zijn als ze op de fiets zat, als ze in bad ging en ook als ze schilderde of muziek maakte.
Inspiratie
Er valt nog veel over te vertellen.
Voor nu wil ik je graag uitnodigen om ook eens naar een filmpje over haar te kijken (zie de link onder dit artikel). Je kunt ook het boek lezen, waarin nog meer passages staan over hoe intens Iris het contact met kleur, verf, materiaal beleeft.
Zo inspirerend.
Aan Iris gaf het een opening om weg te gaan uit de wereld waarin ze opgesloten leefde. Het bracht haar vreugde en zorgde ervoor dat ze contact kon maken met haar omgeving.
Dit verhaal geeft mij weer extra veel zin om te schilderen en te experimenteren met creatie en kleur.
Vanuit vrijheid en met aandacht voor het materiaal, voor de verf, voor de penselen, voor de kleuren.
Het maakt niet uit of je 3 jaar bent, 33 of 93. Schilderen kan ook voor jou en mij een heel bijzondere werking hebben en ons op een mooie weg brengen. Het opent je blik naar de kleurrijke wereld die in en rondom jou aanwezig is.
Het opent deuren die eerder gesloten leken.
Wil je er meer over weten?
Lees dan het boek:
Iris Grace
Het waargebeurde verhaal van een bijzonder talentvol meisje,
Arabella Carter Johnson
Kosmos Uitgevers, Utrecht /Antwerpen
Kijk als je het leuk vindt ook eens naar deze filmpjes die over Iris zijn gemaakt:
En heb je zin om te schilderen? Kijk dan gerust verder op deze site naar de mogelijkheden van Vedic Art ;-).
Kleurrijke groeten
Laat jij je hart spreken?
En kun je er naar luisteren?
Ik vond een mooie uitspraak in een passage van een boek dat ik af en toe opnieuw lees: ‘De Alchemist’ van Paulo Coelho.
De alchemist zegt tegen de jonge herder dat ‘niemand kan vluchten voor zijn eigen hart’ en dat het daarom beter is te luisteren naar wat het zegt’.
Het is zo mooi gezegd: luister naar je hart. Maar zo vanzelfsprekend is het niet altijd.
Je luistert al heel vaak naar je hart en deze uitspraak is alleen een herinnering om het te blijven doen.
Ons hart is cruciaal, het is onze grote motor. Zowel fysiek als emotioneel en spiritueel.
Je herkent het als een gevoel, of beter gezegd, een ‘weten’.
‘Weten’ dat iets klopt.
‘Weten’ wat je op dit moment nodig hebt.
‘Weten’ of het klikt met iemand die je nog nauwelijks gesproken hebt.
‘Weten’ wat je het liefste wilt doen.
‘Weten’ wat voor jou echt belangrijk is, welke dromen en verlangens er in jou leven.
Misschien merk je dat je soms toch vooral jouw denkende hoofd als leidraad gebruikt bij het nemen van beslissingen en het trekken van conclusies. Dan lijkt het alsof je de stem van je hart even kwijt bent.
Gelukkig kun je altijd weer opnieuw gaan luisteren naar je hart.
En natuurlijk blijf je ook denken, dat stopt niet. Je laat alleen je hart een steeds belangrijkere rol spelen bij alles wat je doet.
Zodat je leven steeds meer ‘klopt’ met jouw hart.
Je kunt op verschillende manieren luisteren naar je hart.
Je kunt heel eenvoudig wat meer aandacht gaan geven aan je fysieke hart. Gewoon door lekker te gaan liggen of zitten en te voelen hoe je hart klopt. Als je er wat langer naar luistert, dan hoor je de signalen die het geeft. Door het te observeren: wanneer klopt het rustig en wanneer klopt het (te) snel? Wat vertelt jou dat? En welke invloed heb je er op?
Hoe vaker je dit doet, hoe meer je hart gaat spreken.
Wil je je hart meer laten vertellen?
Geef het dan meer ruimte. Je weet zelf wel wat dat voor jou betekent, hoe dat voor jou is.
Je kunt die ruimte creëren door jezelf stilte te gunnen. Of je te omringen met mooie muziek.
En ja, ook dit weet je:
Zet vaker je smartphone, tablet, pc en tv uit.
Rust…..
Kijk dan wat bij jou past, wat jou helpt om je hoofd vrij te maken: de natuur in gaan, wandelen, mediteren, touwtje springen, zwemmen in zee, etc..
Dat helpt allemaal, het geeft je hart een seintje dat het zich mag laten horen.
De sterkste manier om ruimte te maken voor de diepere signalen van je hart is: iets maken.
Jezelf uiten.
Door te schilderen (mijn favoriet), tekenen, zingen, schrijven, iets creëren in hout, wol, klei, steen, glas, aarde…
Je maakt iets wat je hoofd niet had kunnen bedenken.
Hier spreekt jouw hart.
Je hoeft er alleen nog maar naar te luisteren.
Denk je dat je het daar te druk voor hebt?
Dat je helemaal geen tijd hebt om dit allemaal te doen?
Precies… dat zegt jouw verstand.
Maar wat zegt jouw hart eigenlijk?
© Vedic Art Centrum, Eleonore
Durf jij je te laten verleiden?
Om iets te doen wat geen ander nut heeft dan plezierig ZIJN?
Of heb jij eigenlijk helemaal geen tijd voor dat soort zaken?
Hoe dan ook, deze ‘lips sofa’ is iets voor jou :).
Ontworpen door de wereldberoemde beeldend kunstenaar Salvador Dalí (1904 – 1989). Vorig jaar was de sofa te zien in het museum Boijmans van Beuningen tijdens de expositie ‘Gek van surrealisme’.
Heb jij hem ook kunnen beleven?
Natuurlijk zijn er vele manieren om naar deze sofa te kijken.
Met de blik van een kunstkenner, met een kritische blik, met een analytische blik, met een kunsthistorische blik, met een beoordelende blik, etc…
Maar het leukste is om er gewoon naar te kijken vanuit het kind in jou.
Stel je voor dat je een paar uur in deze sofa kunt zitten.
Je ‘woont’ in het rood, je wordt aan alle kanten gekust.
Mijn idee is dat we dat vaker zouden moeten doen.
Je vaker laten verleiden.
Vaker naar het kind in jou luisteren.
Vaker spelen, je fantasie de vrije loop laten.
In een wereld waarin we van alles ‘moeten’ helpt het om af en toe in zo’n sofa te gaan zitten.
Het geeft positieve energie en het maakt je blij.
De gedachte eraan alleen al brengt je van MOETEN naar WILLEN.
En vervolgens van WILLEN naar ZIJN.
Dat is heel goed voor je gezondheid, wist je dat?
Het is echt geen overbodige luxe.
Voltaire (Frans schrijver en filosoof, 1694-1778) zei het al:
‘J’ai décidé d’être heureux, parce que c’est bon pour la santé’
(Ik heb besloten om gelukkig te zijn want dat is goed voor de gezondheid).
Daarom nodig ik je uit: verzin jouw eigen ‘lips sofa’.
Hoe ziet die er uit?
Ontwerp hem. Teken of schilder hem, of maak een opstelling met voorwerpen/ objecten die je vindt in en rondom jouw huis.
En geef jezelf dan de tijd om daar eens lekker in te gaan, er bij stil te staan, er in weg te dromen.
Hoe meer mensen dit doen, hoe meer vreugde, hoe meer licht er in de wereld komt.
Doen hè? ♥
Leuk als je me laat weten hoe het je is bevallen.
En ook als je eigenlijk wel wat inspiratie kunt gebruiken.
© Vedic Art Centrum Eleonore
Zie jij het ook?
Ervaar jij het ook?
Laatst keek ik bij uitzending gemist naar ‘Kunstuur’. Aan het woord was Antony Gormley (1950), de kunstenaar die het beeld heeft gemaakt dat je hier op de foto ziet. Het staat langs de Belgische kust bij De Panne en het heeft deel uitgemaakt van een grote installatie tijdens Beaufort 2003.
Deels op het strand, deels in de zee stond zijn indrukwekkende project: ‘Another Place’.
Deze Britse kunstenaar gebruikt altijd zijn eigen lichaam als vertrekpunt voor zijn sculpturen, die hij in een architecturale of landschappelijke context plaatst.
Voor Another Place stonden zo’n honderd beelden, ijzeren afgietsels van zijn lichaam, verspreid over het strand. Zij gingen de dialoog aan met hun omgeving. Bij hoogwater kwamen een aantal beelden tot aan de knieën onder water te staan, andere tot aan het middel, enkele tot aan de schouders.
Toen ik een paar jaar geleden op het strand van De Panne was, stonden er nog een paar van die figuren en deze heb ik gespot.
Het beeld raakt mij, roept iets in mij op.
Wat doet het jou als je de foto ziet?
In de uitzending in Kunstuur is Gormley uitgebreid aan het woord.
Uit wat hij vertelt over zijn proces heb ik het volgende zinnetje gehaald dat ik graag met je wil delen:
‘Vroeger dacht ik dat ik het werk maakte.
Maar het werk maakt ons. Niet alleen mij.
Wij moeten luisteren naar wat het ons te vertellen heeft en dat pad volgen.
Ik durf niet te voorspellen waar het ons mee naar toe neemt’.
Het sluit voor mij heel mooi aan bij de filosofie van Vedic Art (hoewel Gormley Vedic Art waarschijnlijk niet kent).
Creëren, of dat nu een schilderij, een beeld, een dans, een performance of iets anders is: het gaat om de reis.
Het gaat om het proces.
Kun je je daar aan overgeven dan ontstaat er iets wat je raakt.
Omdat het je iets vertelt dat voorbij woorden en gedachten gaat.
Omdat het los komt te staan van ‘mooi’ of ‘lelijk’.
Hoe meer je je durft over te geven aan het proces van het maken, hoe meer je ontdekt wat jouw pad is.
Heb je zelf het verlangen om te gaan creëren?
Zonder oordeel, los van mooi en lelijk?
Wil je vrij en vanuit je zelf gaan experimenteren en jouw pad volgen?
Vedic Art kan je daarbij helpen.
Als je de uitzending van Kunstuur met Antony Gormley op 5 november 2017 nog eens terug wilt zien, ga naar:http://www.uitzendinggemist.net/aflevering/412564/Kunstuur.html)
Daar sta je dan.
Met je voeten in het zand.
Je kijkt uit over de zee.
Iedere keer als je er naar toe loopt vanuit de duinen of vanaf de weg kijk je met nieuwsgierigheid vooruit.
Je verlangt naar de weidsheid van de zee.
Het geluid van de golven, de zilte geur van het water en de wind.
En op de terugweg, als de wandeling voorbij is, dan sta je er weer.
Je loopt het duinpad op door het mulle zand en kijkt nog één keer om.
Vervuld met vreugde en energie.
Misschien ook met melancholie of een beetje weemoed.
Telkens als ik naar de zee ga ervaar ik dit letterlijke keerpunt.
Bij het komen en bij het gaan.
Zo’n moment in het nu. Keer op keer.
Herken je dat?
De jaarwisseling is ook zo’n moment.
Van terugblikken en vooruitkijken.
Met een mengeling van gevoelens.
Eigenlijk kan elke dag zo’n moment zijn.
Uitkijkend naar wat het komende jaar, de komende dag of nacht jou brengt.
Heb jij een idee of een verlangen als je vooruit kijkt naar het nieuwe jaar?
Wil je ruimte, vrijheid, rust, of juist avontuur?
Wat wil je beleven?
Wat wil je bereiken?
Waar wil je mee stoppen en waar mee beginnen?
Wat wil je meer?
Wat wil je minder?
Allemaal vragen die je met je verstand kunt benaderen.
Met je denken. Analytisch. De plus en de min.
Je kunt je er eindeloos in verliezen en vervolgens weet je het nog niet.
Je kunt het ook anders doen.
Je kunt naar je intuïtie luisteren. Of naar de stem van binnen.
Ga maar eens zitten met een paar mooie kleuren verf en een stuk canvas of papier.
Pak vervolgens de kleuren die bij jou horen op dit moment en schilder daarmee wat er komen wil.
Dan verschijnt er misschien zomaar vanzelf een beeld van wat jij in 2018 graag ziet gebeuren.
Met plezier en mooie energie.
Heb je zin om te komen schilderen? Kijk in de agenda welke mogelijkheden er zijn.
Denk je dat wij allemaal een beschermengel hebben?
Voor mij kwam deze plotseling tevoorschijn tijdens het schilderen: mijn ‘Ange Gardien’.
Dat is zo mooi van Vedic Art. Je schildert om het schilderen, om het proces en niet om het resultaat. En dan verschijnt er iets op het doek: een inzicht, een verschijning, een verrassing of een wens.
Je schildert soms iets waarvan je je nog niet bewust bent, maar wat er toch is.
Het afgelopen jaar heb ik de beschermengel gevoeld tijdens de vele mooie uren in het atelier. Tijdens de cursussen, de workshops en het Vedic Art Atelier.
Dank je wel dat je daar deel van uit hebt gemaakt. Door mee te schilderen en/ of door deze inspiratie artikelen te lezen.
Ik wens je mooie dagen toe met licht en liefde.
Een nieuw jaar met inspiratie, nieuwe ideeën en mogelijkheden.
Dat er voor jou ook een beschermengel is die er voor zorgt dat jij het zo kunt beleven.
En als je wil, kom dan gerust eens schilderen. Wie weet wat er voor jou op het doek verschijnt.
